Na een korte episode in het Midden-Oosten heb ik de winter van 2012 nagenoeg overgeslagen en het seizoen afgeschreven. Totdat ik mijn oog laat vallen op een facebook-post van PowderChase. Er gaat getourd worden. Daar wil ik bijzijn. Skietjes worden nog snel voorzien van een laagje wax en op naar de Alpen. Het is mijn vuurdoop in het tourskien.
Heel veel meters worden er uiteindelijk niet gemaakt, want de temperatuur loopt dit weekend flink op. De eerste dag ben ik terug in vertrouwd terrein en warmen we op bij Trittkopf, Rendl en nog wat andere pieken van Sankt Anton. De volgende dag beginnen we aan Maroi, maar die afdaling maken we niet af. Door de toegenomen temperatuur zal de bevroren smeltlaag ontdooien die de daaronder liggende suikersneeuw heeft afgeschermd. Acuut lawinegevaar. Halverwege de afdaling graven we een snowpit om dit rampscenario van dichtbij te bekijken. Bovenop een keurig pakje sneeuw van 30-50 cm, dan een harde ijslaag van 5-10 cm en dan bijna een halve meter suikersneeuw. Ik ben met stomheid geslagen als onze gids met zijn hele arm door de suikersneeuw graait alsof het niks is. Wat ooit mooie vlokken zijn geweest zijn nu grote korrels of bekers geworden. De lawinetheorie-lessen heb ik nog niet heel lang geleden gevolgd en ben me bewust van de gevaren. Maar dit is toch andere koek. Zonder gids was ik deze helling naar beneden geskiet. Nederig plak ik me vellen onder mijn ski’s en ploeg mijn weg omhoog. Terug naar de alm. Daar gaat de handdoek in de ring, want de vooruitzichten voor morgen zijn er niet beter op. Teleurgesteld? Helemaal niet! Ik heb nog een paar dagen in de sneeuw gestaan in een seizoen dat ik toch afgeschreven had. Plus ik heb er een nieuwe hobby bij.
