Na mijn debuut bij Splitfest-crew in 2018 is de tijd weer aangebroken om weer op pad te gaan. Waar naartoe blijft altijd tot op het laatste moment een verrassing. Neemt niet weg dat al tijdig met voorbereidingen kan worden begonnen, want we gaan Car Danchi-style. Winterslaapzak en nog een paar kleine dingetjes ontbreken nog aan de uitrusting, dus die worden snel nog even aangeschaft. Ook een waterdichte duffel, want het idee is niet om in een camper of auto te slapen, maar in een tent. Sipke neemt zorgt voor de tent, JW voor de gezelligheid, ik bied mijn auto aan.
Proloog
Slechts enkele dagen voor vertrek wordt het plan omgegooid. Er is de mogelijkheid om in een bed te slapen met een dak boven het hoofd. Gemengde gevoelens. Dan weer een wijziging van de locatie, mede vanwege veranderingen in het weer. Het wordt Tschierv in Val Müstair waar iedereen de keuze heeft om binnen of buiten te slapen. Om in een tent te slapen, terwijl je voor de rest gebruik maakt van faciliteiten binnen is natuurlijk onzinnig. De tent blijft dus thuis en die kans wordt door Sipke en JW aangegrepen om kites in te laden. Snowkiten is ineens onderdeel van het programma geworden.
Val Müstair is een slaperig dorpje in Graubunden waar het door de aanwezigheid van meerdere 3000-ers mooi touren is. Bovendien heeft het een gunstige ligging met een Oost/West orientatie, waardoor hopelijk de verwachte zuidfohn aan ons voorbij trekt. Op de website zie ik hoe Daniel Pitsch de koning van het dal is. “Er ist Biobauer, Skigebietschef und schneebegeistert wie eh und je”. Prachtig! Krijg er steeds meer zin in.
Opwarmen voor Piz Dora
Na een vlotte rit met een pitstop in Liechtenstein rollen we op vrijdagochtend Tschierv binnen. We stranden achter de camper van Jos waar net de sneeuwkettingen erom gelegd zijn. Wij mogen nu dus ook aan de bak. En dan komt de vraag om met Thomas naar de EHBO te gaan. Op ongelukkige wijze heeft hij het asfalt gekust en zijn wenkbrauw heeft een paar hechtingen nodig. Rond de middag kunnen de ski’s aan en de vellen eronder. Er gaat getoerd worden! Even opwarmen richting Piz Dora. De top gaan we niet meer bereiken want daarvoor is het te kort dag.
‘s Avonds zijn we weer als groep bij elkaar. Ruim 20 mannen en vrouwen groot. Oude koeien, sterke verhalen, nieuwe mensen leren kennen, gewoon bijpraten onder het genot van champagne. Splitfest zou splitfest niet zijn als er geen flinke hoeveelheid champagne zou vloeien. Voor de afwisseling zijn er ook nog zelfgebrouwen biertjes. Het klikt weer meteen.
Piz Dora voor het echie
Na een goede nacht waarin ik heb kunnen bijtanken van de korte nacht ervoor en de eerste sporen zetten naar Piz Dora, is het vandaag tijd voor de herkansing. Op naar de top. Iedereen heeft er zin in en we lopen in hoog tempo omhoog. Ik heb veel te laat in de gaten dat ik in het rood zit. Hartslag te hoog, zweet op mijn rug, dit gaat de verkeerde kant op. Ik schroef mijn tempo naar beneden, maar het haalt niet veel meer uit. Ik heb mezelf al opgeblazen, maar de handdoek gaat nog niet in de ring. Dan maar korte pauzes nemen met als gevolg dat ik achterop begin te raken. Eten gaat er niet meer in, alleen drinken lukt nog. Inmiddels lig ik zo ver achter dat iedereen uit het zicht is. Achter mij zie ik een nieuwe groep omhoog komen waarvan een aantal ervan me later ook weten in te halen. Ik vervloek mijn zware Bent Chetlers, mijn lompe Marker Barons, en alles en iedereen. Maar teruggaan is geen optie. Freeriden doe je nooit alleen. Ik kan dus alleen maar omhoog. Ik weet me te herpakken en bereik na 1.300 hoogtemeters de top van Piz Dora. Net onder de top komt de eerste groep al naar beneden, maar boven staat gelukkig nog een groep te wachten. Ik geniet kort van het uitzicht, drink het laatste water op uit mijn Camelbak en bouw om voor de afdaling. Weergaloos! 700 meter lang big mountain terrein en heerlijke sneeuw. Het smaakt naar meer. Ga ik nog eens? De meesten wel. Ik twijfel even, maar besluit toch om af te dalen in plaats weer terug omhoog te lopen. De man met de hamer staat te wachten. Helemaal nu ik geen water meer heb. Morgen is er een nieuwe dag!
Mont Buffalora
Nieuwe dag, nieuwe kansen. Het vizier gaat naar Mont Buffalora aan het begin van het dal van Tschierv. Met drie auto’s rijden we richting de pas. Daar beginnen we aan de weg omhoog. Ik heb mijn krachten – en belangrijker, mijn uithoudingsvermogen – weer herwonnen en zet het spoor voor de rest om te volgen. Niet veel later zijn we in de nabijheid van de top. Daar wachten we even totdat we weer bij elkaar zijn en houden we even pauze. Het is inmiddels flink gaan waaien. Beter in de luwte wachten en voorbereiden dan bovenop de berg staan en gezandstraald worden. Vanuit deze positie hebben we ook een mooie plek om de route naar beneden te bekijken. Dan het laatste stukje naar boven, ombouwen, en snel naar beneden. Hetzelfde soort terrein als bij Piz Dora, maar met nóg meer sneeuw. Eén voor één komen we naar beneden en trekken nog even verder door het bos in. Dan ombouwen en weer omhoog. Nu naar een iets lagere top om vervolgens bij de lager gelegen, bijna volledig ingesneeuwde jagershut weer op krachten te komen. Worst, chocola, noten, zelfgebakken muesli-repen en ander krachtvoer prakken we naar binnen. Een deel van de groep is dan al neergestreken bij het cafeetje onderaan de berg, maar wij gaan nog een keer! Een laatste keer wandelen we omhoog om dan via een bos af te dalen naar het café waar de rest dan al zit te wachten. De heerlijke weizen hebben we vandaag dubbel en dwars verdiend.
To snowkite or not to snowkite
JW en Sipke zijn stoked. Vandaag is de dag dat ze gaan snowkiten. Snowsurfers en kites mee. Gaan met die banaan. Ik ga liever toeren. Dus waar een deel van de groep richting Mont Buffalora vertrekt, ga ik met een stel naar Lajazöl. Lawinecondities zijn wat trickier dan gisteren, dus we doen het voorzichtiger aan vandaag. We lopen omhoog bij Lajazöl tussen twee wildschütz gebieden door. Breed en lang genoeg om flnk wat plezier te beleven. En bovenin staat een haast sprookjesachtig dennen- en lariksbos. Dat doen we dus nog een keer.
Killing time
Vandaag is alweer de laatste dag. Van sommigen hebben we gisteren al afscheid genomen want zij zijn gisteren al naar huis vertrokken of naar Sonnenkopf voor verse sneeuw. Anderen vertrekken in de ochtend. Sipke en ik hebben met JW de avond ervoor zitten puzzelen wat te doen. Gaan we freeriden of toch weer touren? En vooral waar?? Ook Sonnenkopf of ergens anders? Na lang wikken en wegen zoeken we het dichtbij huis. Wederom Mont Buffalora. Bekend terrein, goede condities en een paar flanken die gisteren nog onverspoord waren. Tot 12.00 uur en dan naar huis. Zonder splitboarders gaat het vellen en ombouwen supersnel, dus rond 11.20 gaan we nog een laatste keer omhoog. Tegen de tijd dat we rond 12.00 uur bij de auto staan hebben Sipke en ik flink wat meters in de benen zitten. Op de onverspoorde flanken hebben we dan een paar mooie lijnen weten te zetten. Met haast Zwitserse precisie vertrekken we om 12.05 om JW onderweg op te pikken.
