Tijdens een potje hockey was daar ineens het moment waarvan ik hoopte het nooit – en dan ook nooit meer – te hoeven ervaren. In volle sprint jaag ik achter de bal aan. Net voor de achterlijn heb ik deze te pakken en wil ik met een draai meteen weer met de bal naar voren. Ik stop, ik draai, en dan gaat het mis. In mijn knie voel ik dat mijn boven- en onderbeen over elkaar heen wegdraaien. Dat kan eigenlijk één ding betekenen. Ik val weer op de grond. Denk terug aan die ene dag in 2015 en vrees het ergste.
De dagen erna heb ik nauwelijks pijn en de knie functioneert goed. Hij wordt wel wat dikker. Er zit dus vocht in. Niet veel, maar toch… Een scheurtje wellicht? Of iets verrekt?
Anderhalve week later lig ik weer in de MRI van Annatommie voor zekerheid. Hopend op een bevestiging van een scheurtje en dat het allemaal meevalt, kijk ik de orthopeed aan. “Ik heb slecht nieuws” zegt hij.
BAM!
Met stomheid geslagen hoor ik aan dat ik mijn voorste kruisband in diezelfde linker knie wéér volledig heb afgescheurd. Ik stamel nog “hoezo, de functie van de knie is toch goed?”. “Het was maar een dun draadje”.
BAM!
De volgende mokerslag komt binnen. Waar ik tot een minuut daarvoor in de veronderstelling was dat mijn kruisband m.b.v. Ligamys in nagenoeg sterke, oude glorie was hersteld, blijkt dat de operatie destijds meer het spreekwoordelijke zesje was. Met de hakken over de sloot geslaagd.
BAM!
Emoties schieten door mijn hoofd. Boos, want waarom wist ik dit niet? Teleurgesteld, want al die moeite voor revalidatie lijkt voor niets te zijn geweest.
“En nu?” vraag ik. Het is een korte vraag. Het antwoord ter overweging is bijna net zo kort. Mooie vent, die orthopeed van Annatommie. De ene optie is het ondergaan van reconstructie waarbij ‘oldschool’ de kruisband wordt vervangen door een pees van hamstring of knieschijf. “Houd daarbij rekening met een revalidatieperiode van ruim 12 maanden, want de knie vindt het niet zo leuk om voor een tweede keer geopereerd te worden.” De idee dat mijn knie gedachten, gevoelens of een geheugen heeft vind ik niet eens zo gek. Snijden, boren, wroeten, wrikken… ik word er ook niet vrolijk van. En dan 12 maanden ploeteren, helemaal voorafaan beginnen met lopen, rennen, springen. Alsof hij mijn gedachte, mijn afschuw, kan lezen vervolgt hij met de andere optie van trainen en fysiotherapie. De functie is goed, stabiliteit in principe ook (ondanks gescheurde kruisband). Lekker blijven hardlopen, met wat krachttraining blijven freeriden en tourskien. Het behoort allemaal tot de mogelijkheden op korte termijn. Misschien zelfs hockey?!
Ik bel meteen met Jiri van Fysiopraktijk Utrecht Oost. Ik kom weer op de koffie. Revalidatie gaat weer beginnen.
