Eigenlijk is mijn revalidatie al lang en breed afgerond, maar ik realiseerde me dat ik nog nooit een punt achter mijn revalidatie-circus hebt gezet. Life goes on…. Terugkijkend op mijn ligamys ingreep in 2015 heb ik er geen seconde spijt van. Knie is niet helemaal de oude geworden, want er zit een (blijvende) lichte instabiliteit in. Zowel fysio als orthopeed kunnen de oorzaak daarvan niet achterhalen. Op de MRI ziet het er anatomisch correct uit en ook de fysio kan niet achterhalen waar die instabiliteit vandaan komt. Ik moet er maar mee zien te leven en vooral vertrouwen in hebben dat het goed zit. En dat valt niet mee.
Het afscheuren van mijn voorste kruisband heeft mentaal best wat schade aangericht. Zo kan ik de documentaires van Lindsey Vonn en Siri Worm – die beiden een VKB gescheurd hadden – niet met droge ogen bekijken. Ik denk dan toch terug aan mijn eigen revalidatie. En dat valt zwaar. Gek is dat, want toen ik er midden in zat, toen had ik helemaal niet het gevoel dat het zo zwaar was. Achteraf is het makkelijk relativeren. Twee tot drie keer in de week fysiotherapie naast een full-time baan, een gezin én een sociaal leven (voor zover je dat met twee kleine kinderen nog een sociaal leven mag noemen) is op z’n zachtst gezegd best pittig.
Was het het waard? Absoluut! Aan het einde van mijn negen maanden fysiotherapie deed ik squats, waarbij het setje in piramide-vorm uitvoerde volgens 8×100, 6×110, 4×120, 6×110 en 8×100 kg. Sprongtesten en circuit-test ging ook probleemloos. Dus lichamelijk zit het goed. Fysio was zelfs onder de indruk hoe ‘strak’ mijn kruisband in mijn knie zat. Strakker dan menige traditionele reconstructie in ieder geval. Inmiddels heb ik de sportieve draad weer ruimschoots opgepakt. Hardlopen, hockey en sinds kort . En natuurlijk freeride skien. Allemaal op het oude niveau :)
