Freeriding Tirol tijdens PA16

Friends on a powder day

First stop is Gerlos waar we Yuryen opzoeken en die ons vrijdag de mooie plekken van Gerlos laat zien. In de ochtend krijgt Yuryen tijdens een bootpack een woordenwisseling met een zekere Bob die ervan overtuigd lijkt dat het Krummbachtal van hem is. Niet zeuren, stoke is er om te delen. Punt.
In de loop van de dag klaart het op en scoren we lekkere freshies. Kreuzjoch laten we links liggen, want bovenin schatten we het avy-risico te hoog in. Hetzelfde geldt voor de Westzijde van de Ubergangsjoch vanwege Tagesgang. En terecht, want aan het einde van de dag zijn er flink wat plakken uit deze hellingen getrapt.

Krummbachtal

Wilde Krimml

Bos in Gerlos

Teufeltal

Poederstreß

In de ochtend rijden we door naar Hoch Fügen, want het gebied ziet er veelbelovend uit en we hebben trek gekregen in wat meer big mountain lijnen en om wat omhoog te skinnen. We hadden weliswaar te horen gekregen dat het er vrijdag al druk was en dat er al heel veel was afgekrast, maar we nemen het risico. Achter een t-r-a-g-e-s-k-i-b-u-s rollen we het dal binnen. En inderdaad, alles wat soort van inbound ligt is verspoord. Lang denken we niet na. Meteen naar de Superbowl. In de 8er Jet zien we maar liefst 15-20 man traverseren in de helling van Metzen en de Gilfert-Oostwand, onderweg om de laatste stukken inbound te versporen. Holy sh*t wat druk!

We duiken de Superbowl in na een aantal zware poederturns bekijken we het terrein wat er om ons heen ligt. We kunnen de bowl skiers links uit traverseren en richting de Outta Banks gaan, maar ons oog is dan inmiddels gevallen op de Roßkopf met een NNO expositie. We plakken de vellen onder de ski’s en beginnen aan onze tocht omhoog. De top halen we uiteindelijk niet, want we duiken na 2 uur skinnen voortijdig een onverspoord couloir in. Achter een convex ligt heerlijke fluffy pow en oehs, aaahs en luid gejuich schalt door de bergen. Worth every penny! Ook het wat lager gelegen terrein ligt er nog mooi bij en biedt ons nog een paar aangename verrassingen met onverspoorde poeder.

Emmer en ik kunnen het na deze geslaagde tocht niet laten om nog één keertje omhoog te bootpacken richting de Wimbachkopf. Door een kleine miscommunicatie duik ik echter – zonder het me ervan bewust te zijn – de helling te laag in om er het maximale uit te halen. Communicatie is en blijft een belangrijk dingetje. Verzuurd, maar tevreden stappen we de auto en rijden we door naar Sölden, want zondag wordt warm. Plus Frenk kent het gebied als zijn achterzak.

Wimbachkopf

‘if the conditions are crap, it’s called training’

Het allereerste wat opvalt als we omhoog gaan is dat de condities niet ideaal zijn. Er is weinig (nieuwe) sneeuw gevallen en de wind heeft behoorlijk huisgehouden. Het lawinegevaar is ook op 3 blijven hangen, terwijl 2 als verwachting was afgegeven. Oppassen dus, hoewel de oude triebschnee door invloed van zon en temperatuur zich met de onderliggende laag heeft kunnen verbinden. Het zal goed zoeken worden naar poeder, of zoals Frenk het zegt: Vandaag wordt een echt dagje freeriden.
We beginnen aan Gaislach See. Leuk, want die route heb ik tijdens Lawine 2 theorie nog op papier ingetekend. Bovenin ligt nog een behoorlijke Harschdeckel, maar onderin is het effect van de zon al goed voelbaar. Hier en daar is het flink werken en valsspelen met je techniek wordt onmiddelijk afgestraft met faceplants en thomahawks. Toch is het genieten van deze afdaling.

Gaislach See

Nadat we de Gaislach twee weer omhoog zijn gegaan (en dat zullen we die dag nog vaker doen) beginnen we aan de noordkant van de Gaislach en de Außere Schwarze Schneid. Eerst de Krumpe Rinne en dan de variant van de Hangende Ferner. Het plan is om de meeste westelijke couloir te skiën (op de foto hieronder helemaal rechts); eentje die bij Frenk al wat langer op de bucketlist staat, maar tijdens het traverseren naar een safespot is daar dan ineens een Woempf geluid… Shit… Gelukkig schuift er niks, maar de enige uitweg is om dezelfde helling terug te traverseren. We klimmen een stuk omhoog aan de randen van het couloir en steken over het meest vlakke stuk de helling weer over. Handen bij de triggers en de spanning is om te snijden! De veel bredere geul ernaast ligt er heerlijk bij, maar bij alledrie moet de adrenaline nog wat wegebben om er maximaal van te kunnen genieten.

Krumpe Rinne

Hangende Ferner

Tot slot skien Frenk en ik nog de Steinkar als laatste route van de dag. Bovenaan filosoferen we nog wat dat first tracks overrated is, maar als ik dan skiers rechts op een onverspoord poederveld wordt getrakteerd realiseer ik me dat het bullsh*t is. First Tracks zijn gewoon zo-veel lek-ker-der!

Steinkar

Op de Gigijoch genieten we nog na bij het uitzicht op de noordwand die we vandaag onder handen hebben genomen. Daarna zetten we de dalafdaling in om terug te keren naar Nederland. En dan ineens – na drie dagen van freeriden, training, hiken, klauteren – val ik op de blauwe dalafdaling en weet ik dat het fout zit in mijn knie. Mijn seizoen erop en ben ik het jongste lid geworden van de VKB-club. Kak.

Maar steeds als ik terugdenk aan het weekend kan ik niets anders doen dan glimlachen :D

[rl_gallery id=”7933″]